İnsanlara özel ve derin anlarını yaşatan duyguların başında gelen "ilham hissi" üzerine biraz duralım. 

Bu his, bazen bir bakışta, bazen bir sözde, hatta bazen de sessizlikte doğar ve içimizi bir heyecanla doldurur.

Ben böyle durumlarda hemen yazmaya koştuğum için heycanlandıran kısım benim için çok önemli.

İlham, hayatımızı anlamlandıran, motive eden ve daha iyi bir versiyon olma yolunda bize ışık tutan bir duygu. 

Gerçekten de öyle değil mi nasıl açıklasam anlarlar diye düşündüğümde tam olarak vermek istediğim cevap ışık olurdu.

Kendi ışığımı başkalarına yansıtmak.

Örneğin, sevdiğimiz birinin başarısı karşısında hissettiğimiz gurur, onun bize ilham vermesinin bir sonucudur. 

Bu konuya değinmemin sebebi ilham veren bi arkadaşım oldu.

Duygusallık ve mutluluğun aynı anda yaşanması çok garip değil mi?

Onun başarısını görmek, kendi potansiyelimizi keşfetmemize ve daha büyük hedeflere ulaşmak için cesaret bulmamıza neden olur.

Oldu da.

Onların yaşadığı güçlükleri aşmalarına yardımcı olmak, bize sevgi ve dayanışma duygularını hatırlatır ve bu da içimizde derin bir memnuniyet ve huzur yaratır.

Hayatımda ilham kaynağım olan herşeye teşekkür etmeyi tabii ki de unutmayacağım.

İlham hissi, sadece sevdiklerimizle olan ilişkilerimizde değil, aynı zamanda doğanın güzelliklerinde, sanat eserlerinde, kitaplarda ve hatta günlük yaşamın sıradan anlarında da kendini gösterebilir. 

Her şeyle aklımıza gelebilecek her şey...

İçimizde ki o cesareti, huzuru, herhangi bi duygunun canlanmasına vesile olan herşey bir ilham kaynağı.

Ne çok şey var öyle değil mi?

Görmek istersek eğer.

Gün batımı manzarası, bir şiirden bir satır, bir melodi ya da bir çocuğun masum gülüşü bize ilham verebilir ve içimizde derin duygular uyandırır.

Bu güzel duyguların hepsi içimizdeki en değerli duyguları ve ilhamı besleyen kaynaklardır.