Bugün "dobralık" üzerine biraz sohbet etmek istiyorum.

Ne dersiniz, hatırladıkça yüzümüzde bir tebessüm oluşturan, belki de hayatımızın en güzel renklerinden biri olan bu kavramı birlikte düşünelim.

Yani böyle güzel güzel başladım ama benim için güzel bir şey.

Dobralık dediğimiz şey, aslında yaşamın tuzu biberi gibi.

Biberi olduğu kesin ama tuzunu bilemedim diyenler de var elbet.

Kimi zaman sadece bir bakışla anlaşılır, kimi zaman ise söze gerek kalmaz.

Gerçeklik hissettirir kendini, dilin kemiği olmadığını bir kez daha hatırlatır bize.

Bazen kelimelerin en sade hali en derin anlamlara sahip olabilir.

Dobra olmak, aslında doğallığı, içtenliği ve samimiyeti ifade eder.

İçimizden geçenleri olduğu gibi söylemek, tavır ve davranışlarımızda samimi olmak demektir.

Peki, dobralık nedir diye sorsak, herkesin vereceği cevap aynı olur mu?

Herkesin kendi tarif ettiği, kendi yaşantısında tanımladığı bir kavram mı yoksa?

Patavatsızlık da bazı insanlar için.

Çat çat söylemek güzel bir şey ya.

Fazlası belki kaçabilir patavatsızlığa ama çoğu zaman iyi.

İçinde neyse dışarıda da o.

İki yüzlülük yanından geçmemiş bu duygunun.

En başta insana ait olan bir duygu temelimizde var.

Kimseden çekinmemek olması gerektiği yerde bazen de hat bildirmek için iyi bir huy.

İçtenlikte gizli bir güzelliktir, samimiyet bence her ruhun çiçeğidir...