Günün karmaşası içinde kaybolurken, sıklıkla unuttuğumuz bir şey var hayatımızda günlük tutmak.

Duygularımızın yakalandığı bir kağıt parçası aslında, içsel yolculuğun da başlangıcı.

Bu yazıda, günlük tutmanın gücüne odaklanarak kendi iç dünyamızı keşfetmenin ne kadar anlamlı olabileceğini düşünelim.

Ben eskiden uzun bir süre yazmıştım ve hala duran bi günlüğüm var açıp okuduğumda rastgele bi sayfa o an ki duygularımı anlamaya çalışıyorum ve bu çok zevkli.

Bence yazmak güzel terapi bazen karşımızda duygularımızı ifade edicek insanlar bulamayabiliriz işte o zamanlar karalayın kağıda birşeyler.

Sadece kelimeleri kağıda dökmek değil,  günün hikayesini yazmak.

O gün içinde yaşadığımız duyguları ve deneyimleri derinlemesine anlamamıza yardımcı olur aslında ve bu bir çok aydınlamaya sebep olabilir

Bir nevi içsel yansıma gibi, duyguların ve düşüncelerin izini sürmek ne güzel bir şey dimi.

Bu izler, zamanla kendi iç dünyamızı daha iyi anlamamıza ve geliştirmemize katkıda bulunur.

Günlük, bir tür terapist gibi. İçimizde gizlenen duygusal tortuları dışa vurarak hafifletir.

Yaşadığımız sevinçlerin yanı sıra, korkularımızı, endişelerimizi ve belki de çaresizlik duygularımızı da paylaşmamıza olanak tanır. Bu samimi paylaşımlar, kendi duygusal zekâmızı geliştirmemize yardımcı olur ve içsel bir denge sağlar.

En güzel gelişimde burda başlar...

Geçmişle şimdi arasında bir köprü kurmak.

Belki de birkaç yıl sonra, bu satırları okuduğumuzda, o günkü duygularımıza daha derin bir anlam yükleriz. Anıların donup kalmadığı, duyguların zaman içinde nasıl evrildiğini görebiliriz.

Bu da bizler için bir tür içsel büyüme ve öğrenme süreci olmuş olur.

Bu süreçte de günlük, yargısız bir dostumuz olur.