Gecenin hain karanlığıydı

Bir şehir yıkıldı orada

Öyle bir yıkıldı ki

Sancısı beni vurdu.

Ateş topu düştü yüreğime

Yaktı tüm gençliğimi, çocukluğumu

İnsanlar ağlıyordu yitirdiklerine

Siyah beyaz şehre ağlıyorlardı

Ben insanlara ağlıyordum...

Bir çocuk bağırıyordu

Yıkıntıların altındaki annesine

Umutsuzca umutlanıyorlardı

Bir ses bekliyorlardı karanlığın içinde

Bir ses bekliyordum karanlığın içinden.

Ve yağmur yağıyordu

Çoktan sönmüş ümitleri küllendiriyordu

İnsanlar aç, telaşlı, korkuyorlardı

Korunacak yerleri yok diye

Ben insanlara korkuyordum.

Gecenin hain karanlığıydı

Bir şehir yıkıldı orada

Ve ben yıkılıyordum

Doğduğum şehirdi

SAKARYA...

17 Ağustos 1999 depreminden sonra dökülmüştü kalemimden.

Sonra Düzce depreminde okudum bu satırları.

Bingöl'de aklıma düştü çocukların feryadı.

Sonra Van depreminde kelime kelime çıktı karşıma.

Elazığ'da da farklı değildi şehrin hali.

İzmir'le beraber sallanmıştık biz de.

Elbistan, Kahramanmaraş depremlerinde el ele tutuşmuştuk.

Şimdi uzmanlar konuşuyor yine, büyük deprem olacak diye.

Uyarılar da aynı, çözümler de aynı.

Kulak asıyor muyuz peki?

Sanmam.

Biraz telaşlanıyoruz hepsi bu.

Değişti mi bir şey?

Hayır.

Aradan yıllar geçti.

Aynı binalarda, farklı bir kader bekliyoruz sadece...