İçimizdeki çocuk konusuna girmeden önce biraz düşünelim.

İçimizdeki çocuk kavramı, her birimizin derinliklerinde saklı olan kimimizin rahatlıkla gösterebildiği, onu yaşatabildiği o masumiyet ve merak duygusunu temsil eder.

İnanın, yaşınız kaç olursa olsun, içimizdeki çocuk asla büyümez.

Büyümesine de izin vermeyin.

Bizi hep diri tutup gerçeklerden bi nebze olsun uzaklaştırıcak tek şey o.

Belki de yaş aldıkça daha da belirginleştiriyoruz bunu.

Bazen o çocuğu sık sık unuturuz.

Yoğun iş temposu, sorumluluklar ve hayatın karmaşası içinde kaybolur gider.

Ancak, zaman zaman onun varlığını hissetmek, yaşamak ruhumuza iyi gelir.

Peki, içimizdeki çocuk kimdir?

İşte, o, macera dolu dünyayı keşfetmeye hevesli olan, her şeyi merak eden, sorgulayan ve her şeye hayran kalan kişidir.

İçimizdeki çocuk, bulutlara bakıp hayal kurmaktan, yağmur altında koşturup ıslanmaktan, bir çiçeğin kokusuna hayran olmaktan keyif alır. O, dünyayı karmaşık olmaktan çok basit ve renkli bir yer olarak görür.

Kötü olan herşeyden uzaklaştırırız bizi, tüm yorgunluğu alır inançlarımızı tazeler.

Onu canlı tutmak gerçekten çok önemlidir.

Ben 25 yaşındayım ama içimdeki o çocukla hep 5 yaşındayım da.

Onu rahatlıkla çıkarabildiğim insanların yanında çok da mutluyum.

O, yaratıcılığın, spontane davranışların ve coşkunun onun sayesinde olduğunu biliyorum.

En saf duyguların iyiliğin sebebi de o tabi.

Bzen sadece bulutlara bakarak hayal kurun. Bir gün, eski bir arkadaşınızı arayın ve çocukluk anılarınızı paylaşın. Bir gün, elinizde bir balonla parkta koşun.

Çocukken bunu yapsaydım dediğiniz keşkeleri yaşatın kendinize.

Onu sevip saygı gösterin.

Onun sesini dinlemek, onun neşesine ve enerjisine yer açmak, hayatımıza değer katar.

İçimizdeki çocuğa kulak vermek, aslında kendimize kulak vermekle eşdeğer.

İçimizdeki çocuk hiçbir zaman büyümez, sadece arada bir hatırlanmayı bekler.