Tam 1 yıl önce yüreklerimiz acıdı.

Tarifsiz tek bir duygu bütün dünyadaki her varlığa hissetirdi acısını.

Toprağın derinliklerinden gelen korkunç bir sarsıntı, ülkemizi acının ortasında öylece bıraktı.

6 Şubat'ın afeti, bir asrın felaketini yeniden hatırlattı bize.

Acı dolu günün izlerini hatırlıyoruz değil mi hala?

Deprem, bu defa sadece binaları değil yürekleri de birlikte yıktı.

Toprak yutkundu ve bizler öylece izledik.

Binlerce insanın umutları, hayalleri, yaşamları yok oldu.

Sadece acı dolu çığlıklar kaldı.

Bir yanda kayıplar, bir yanda kurtarma çabaları...

Bu, gerçek bir insanlık dramı...

Günlerce ağladık uzaktan bazen de kaçtık videolardan, nasıl dayanabildik bu acıya.

Acıyı gördük evet bu tam olarak acının kendisiydi.

Acı; bir babanın betonların altında sıkışmış kızının elini bırakmamasıydı.

Acı; kendine yesin diye verilen bisküviyi çocuğu için saklamasıydı.

Acı işte o çığlıklardı o gözyaşlarıydı...

Göz dolduran diğer şey tabii ki insanların dayanışması ve yardımlaşmasıydı.

Kimi gözyaşlarıyla, kimi dua ile yanında olduğunu hissettirdi.

Kimi ise enkaz altındakilere umut oldu.

Acının büyüklüğü kadar da direndik, dayanışma içinde dimdik ayakta kaldık.

Yıkılan binalar yeniden veriliyor belki ama sadece binaları değil, kalpleri de onarmak gerekiyor.

O kalpler artık sarılır mı bilmiyorum, sarılmasa da devam ediyor hep bir eksikle...

Kurtarma ekiplerinin cesareti, gönüllülerin fedakarlığı daha sayamadığım birçok şey hiçbiri  unutulmayacak...