Toprak susuz, hava kirli, deniz hasta, orman yasta! 

Musluğu açıyorsun, tık yok. Baraja bakıyorsun, kurumuş. Ormana bakıyorsun, kepçeler girmiş. Denize bakıyorsun, müsilajdan görünmüyor. Sokağa çıkıyorsun, nefes almak zor. Televizyonu açıyorsun, yeni bir yangın, yeni bir felaket...

Başlıkta da dedik ya! Toprak susuz, hava kirli, deniz hasta, orman yasta!  Doğa en yüksek sesle çığlık atıyor ama biz elimizdeki telefonun ekranına bakmaktan duymuyoruz.

***

Kuraklık kapıda diyorduk. Buyurun, kapının eşiğini çoktan geçti. 'Yarının sorunu' dediğimiz susuzluk meselesi, Bursa'da bugünün gerçeği oldu. Barajlar, göletler, dere yatakları... Hepsi çekildi, kurumaya yüz tuttu. Şehirde planlı su kesintileri başladı.

Ve biz hala muslukları açık bırakıyoruz, parklardaki havuzlara bilek kalınlığında suyu boşa akıtıyoruz, fabrikaların suyu hesapsızca kullanmasına göz yumuyoruz.

Tasarruf ne demek bilmiyoruz. Ya da bu terimi ekonomiden ibaret sanıyoruz.

Oysa su, hayatın ta kendisi değil miydi? Her damlası bir nefes, bir yaşam... Kullanırken idrak etmiyoruz, kaybederken fark etmiyoruz. Gördünüz işte, susuzluktan tükeniyoruz..

***

Ya ormanlar? Gözümüzün önünde 'imar' adıyla yok ediliyor. Bazen de bilerek yakılıyor!

Ormanın sakinleri can veriyor. Nefesimiz kesiliyor. Gölgemiz, serinliğimiz elden gidiyor. Yeşil griye dönmüş, kuşlar uçamıyor, böcekler kayboluyor.

Giden her yeşil alandan sonra geriye sıcak asfaltın buharı, çimentonun tozu, madenin zehri ve gri bir gelecek kalıyor. En kötüsü de bunu bile bile yapıyoruz, geleceği düşünmüyoruz.

Gözümüz dönmüş. Bir de buna 'yatırım diyoruz, 'gelişiyoruz' diyoruz. Gördünüz işte, göz göre göre yanıyoruz...

***

Peki ya o dereler? Büyüklerimizin 'Burada yüzmeyi öğrendim' dedikleri kadar berrak değil artık. Köpük içinde akıyor. İçinde balık yerine plastik şişeler yüzüyor.

Doğal güzelliği çöplüğe çevirmişiz, elimize geçeni atıyoruz, atığımızı, zehrimizi borularla salıyoruz, kirletiyoruz. Fabrikalar, plansız yerleşimler, bireysel umursamazlık...

Mesela Nilüfer Deresi... Katrana dönmüş, zehirle dolmuş. İçindeki yaşam kırıntısı can çekişiyor.

Hepimiz, el birliğiyle bu cinayete ortak oluyoruz. Gördünüz işte, umursamazlıkla kirleniyoruz!

***

Denizler? Onlar da nefessiz. Balıkçılar ağlarını müsilaj nedeniyle atamıyor bile. Atan da naylon, poşet çekiyor, çöp tutuyor.

Marmara Denizi'ne bırakılan evsel ve sanayi atıkları nedeniyle 27 civarında balık türü Marmara'yı terk etmiş. Bunu sadece sayıdan ibaret sanıyoruz. Çok yönlü düşünmüyoruz. Etkilerini hesap etmiyoruz.

Bursa Büyükşehir Belediyesi, MARUF'25'te denizden çıkan atıkları sergiledi.  Amaç insanların doğaya karşı ne kadar acımasız davrandığını göstermek.

Sergide araba lastikleri, televizyon, bisiklet, çamaşır makinesi bile var... Şaşırıyoruz, 'yok artık' diyoruz ama utanmıyoruz.

Gördünüz işte, kendi çöpümüzde boğuluyoruz.

***

Hava? Onu anlatmaya gerek var mı? Egzoz, duman, fabrika bacası... "Temiz hava" artık reklam sloganı.  Pencereyi açsak zehir soluyoruz, kapatsak bunalıyoruz.

Ciğerlerimize her nefeste dolan o ağır koku, gözlerimizi yakan o kesif duman... Şehrin üstüne çöken o gri bulut, artık manzaranın bir parçası.

Plansız sanayileşmeye, denetimsiz bacalara, yolları tıkayan binlerce araca, kısacası bizi boğan her şeye sessiz kalıyoruz.

Hava da, su da, toprak da, deniz de sadece bir kaynak değil, bizim yaşam alanımız.

Onları bu denli düşüncesizce tüketirken, aslında kendi sonumuzu hazırlıyoruz.

O son damla kurumadan, son ağaç kesilmeden, son balık ölmeden harekete geçmeyecek miyiz?

Tüketiyoruz, tükeniyoruz. Gördünüz işte, bitiyoruz.