Özür dilerim; sizleri tanıyamadım!

Canberk Yurdakul, Ertuğrul Kurtuluş, Kerem Kök, Eren Tunalı,  Abdullah Tazgel, Hamza Baran Arıkan,  Deniz  Dırk Kınıbbe,  Tuğhan Yıldız, Enver Cenk Şahin, Eren Güler,  Berat Altındiş, Deniz Aydın, Enes Öztürk,  Emir Kayacık, Ömer Turan Görgüç,  Bilal Güney, Samet Bozkurt, Eren Karaman, Mustafa Genç,  Seçkin Batuhan Fırıncı.

Yukarıdaki isimler cumartesi günü Vakıfköy Tesisleri'nde Kütahya Belediyespor ile özel maç yapan Bursaspor'un esame listesinden alındı.

1965 yılından beri Bursaspor'u seyirci-yazar olarak takip ederim.

Yaşamımda ilk kez 27 Ağustos 2022 Cumartesi günü sahaya çıkan on birini 'şak' diye sayamadım ne yazık ki!

 Bırakın saymasını ası, yedeği neredeyse dörtte üçünü tanıyamadım da!..

İtiraf ediyorum;

1960'ların 70'lerin ideal on birlerini teklemeden papağan gibi ezbere bilen bendenizin eşi, evi, çocuklarıyla bir tuttuğu Bursaspor'una ilgi ve bilgi anlamında geldiği son noktasıdır bu açmazlık.

Geçmişe duyduğum saygıyla, geleceğe olan ilgisizliğin kesiştiği bu yol ayırımında kendi öz eleştirimi yaparak bu çocuklardan özür dilemek istiyorum.

Başka nasıl söylemeli ki?

Bir büyük tutkunun an itıbarıyla içine düştüğü açmazla karşı karşıyayım.

Eski kuşağı ilk günkü heyecanla saygı ve rahmetle yad ederken; camianın geleceği olan pırıl pırıl bir jenerasyonu bay pas ediyor olmanın verdiği hüznün tarifini yapamamak içime ukde oldu.

Üzgünüm esame listesinin belki gelecekte birer yıldız adayı olacak neferlerine gönlümden bir köşe açamadığım için.

Salt benim kusurum değil yaşanılanlar;

Şampiyonluk sonrası yanlış yöntem ve yönetim modelleriyle camiayı rotasından çıkartanlarla geldiğimiz en uç noktadayız; başka bir şey bulamıyorum.

Peki şimdi bundan daha aşağılarda bir yerleri görmeden yeniden düzlüğe çıkabilir miyiz; pek emin konuşamayacağım.

Onun içindir ki belleğimde hala ilk günkü tazeliğiyle yaşamaya devam eden Mesut Şenleri, Ersel Altıparmakları, Orhan Özselekleri, Ahmet Tuna Kozanları, İsmail Tartanları, Osman Uçanerleri, Cengiz Yazıcı ve diğerlerini ikide bir anımsatıyorum ki; yerlerini dolduracak nesil bir an önce yetişerek kendilerini kanıtlasınlar diye.

Geleceğin iz düşümü olabilir mi bugünün yaşanılanları?

Ya da böyle bir sürecin içinden geçirilerek yeniden şahlanışın tanıklığını yaptırmak mı istiyorlar acaba hepimize?

Bu anı daha önceden yaşayabilmiş olsaydık keşke...

Sonrası hep başarılar, hep şampiyonluklar!

İnşallah ve tez zamanda.

Vakıfköy'e giden minibüslerin yolları külliyen değişmiş.

Yıllar önce çalıştığım gazetede yani yaklaşık 30 yıl kadar önce; Ankara asfaltının ortasından dikey girerdik köy yoluna, 10 dakikaya kalmaz da varırdık tesislere.
Neredeyse tanıyamadım o güzelim köyü.

İnsanlarını, binalarını, yaşayanlarını.

Köprünün hemen başındaki o küçük ahşap evde; bizim şoför Orhan'ın her korna öttürüşünde elindeki nacağı ona doğru sallayan kara kızını bile!..

Acaba yaşıyor mudur bilemem.

Tesisleri bakımlı buldum, sahaları da öyle...

Takım çaptan ve liglerden düşse de; camianın övünç kaynağı olan bu futbolcu fabrikasının ilk günkü heyecanıyla ışıldıyor olması beni sevindirdi.

Hangi belediye ya da belediyeler katkı veriyorsa hepsine teşekkür etmek isterim.

Gençliğimin geçti Vakıfköy'de, mesleğimin ilk yıllarında stajımı burada yapmıştım.

Oturduğum yerde kokuları geldi burnuma sanki.

Allah rahmet eylesin malzemeci Ali Sultansu, Şifo Mehmet, Allah ömürler versin Davut Kozan'la diğerleri.

Hocaları hatırladım birer birer.

Artık anılarımızda yaşayan nurlar içinde yatsınlar Kemal Omeragiç, İon Nunweiller, Yılmaz Gökdel, Nevzat Güzelırmak,  Erdoğan Arıca, Ümit Kayıhan, Necdet Niş;

Kulakları çınlasın Yılmaz Vural'la diğerleri.

Ve can dostlarım meslektaşlarım;

Aziz Bükey, Muharrem Maço, Mehmet Özman, Mehmet Basit.

Ne güzel insanlardı hepsi de;  birer birer göç ettiler ebedi aleme.

Duygulandım, gözlerim nemlendi.

Maçı birlikte izlediğim kadim dostum Cemal Ekentok'a da Allah'tan uzun ömürler diledim.

Aktif olarak çalışmaya devam eden ikimiz kaldık bizim kuşaktan.

Vakıfköy işte böyle farklı ve güzel bir mekan.

İnşallah Bursaspor yeniden eski günlerine döner de; burada maç ve idman izlemenin farkını yeniden birlikte yaşamaya başlarız.

Bitirirken bir de küçük eleştirim olacak.

Özel de olsa maç yapıyorsun sırtında idmanda giydiğin formalar var. Karşı tarafta Kütahyaspor reklamlı sponsorlu, formasıyla oynuyor, koskoca Bursaspor olayın ciddiyetinin farkında değil.

Bir sürü firma şortuna, formana, tozluğuna sponsor olup ismini vermiş; onlara saygısızlık en başta, birisi gelip görecek olsa rezil olacaksın.

Belki oldun da!..

Yakışmadı, yakıştıramadım.

İki; İstanbulspor Süper Lig'de evindeki maçlara 300 bilemedin 500 kişi geliyor; sen 2. Lig'e düşmüşken bile Vakıfköy'de en az iki bin kişi var.

Coşkulu,heyecanlı destekleri de çok güzeldi o gün.

Ölümüz bile yetti yani 2. Lig'e.

Böyle bir ortamda kulüp stand açacak olsa dünyanın malı satılırdı.

Satış yapacak TIR güya arızalı olduğu için gelememiş; o zaman koy kapılarla tribünlerin önüne bir iki masa akmasa da damlar.

Ne yazık ki düşünemiyoruz böyle ufak detayları;

 Tüccar kafası olmayınca bize de eleştirmek düşüyor.

O zaman medyaya değil, biraz da kendinize kızın olur mu?