İnandık, kazandık, finaldeyiz: 3-2

Kışla, ilk bahar gibiydi İtalya maçı. 

Kötü başlayıp, şahane bitirirken zaman zaman titrediğimiz oldu. 

Allah korusun takım soğuktan korunmaya çalışırken oyun 3-0 bitebilirdi! 

Sonra hava yavaş yavaş dönmeye başladı.  

Melissa Vargas 'güneş gibi' yüzünü göstermeye başlayınca değişen mevsimle birlikte iliklerimiz ısındı. 

Bu kadar kötü başlayıp, sonunu iyi bitirmek 'büyük takımlara' özgü bir karakter koyma olmalı. 

Bir kez daha anladık ki; 

Sultanların en büyük özelliği; skor ve sayı ne kadar aleyhimize olursa olsun; asla geri adım atmamaları. 

Bir şekilde birileri devreye girerek kıvılcımı çakıyor. 

Sonrasında kim varsa alev alev; söndürebilene aşk olsun! 

İtalya maça müthiş hazırlanmıştı. 

Birinci ve üçüncü set gibi devam edebilseler; belki de oyun bittiğinde şampiyonanın en büyük sürprizi gerçekleşebilirdi. 

Ama oynanan voleybol; 

Bir sayıdan diğerine geçerken bazen mevsimler değişiyor.  

Onlar başları ile ortasını iyi oynadı, biz ise son iki setini.  

Coach Davide Manzantı birinci ve üçüncü setlerde en büyük kozumuz Vargas'a çok iyi önlem getirerek adeta sıfırladı. 

Paralelini, çaprazını geç kurulan yüksek bloklarla kapatarak köşeleri kendisine 'yasak bölge' ilan etti.  

Kübalı devşirmenin blok geçemeyip, skor yapamadığı dakikalar bizim 'kahır mektubu yazmak'la eş değer oldu. 

Servisleri çok etkili kullanırken; karar setinin dışında takım halinde şahane savunma yaptılar. 

Bir ara topun neredeyse yere düşmediği oldu. Uzun ralliler sürecin nefes kesen anları gibiydi.  

Dublaja da iyi yerleşince; birçok atağımızın karşı atakla bittiğini gördük. 

Blokta yumuşattıkları toplara da harika hamlelerle müdahale ederek moralimizi bozdular. 

Yeni kısacası İtalya oynuyor, biz seyrediyorduk! 

Organize atak geliştiremeyince; top öldürmek zulüm oldu takım için. 

Başımıza büyük işler açan eski Vakıfbanklı Paola Egonu Türkiye'de kötü geçirdiği sezonun hesabını kapatırcasına çok motive oynamaya başlamıştı. 

Hem smaç servisleri, hem de etkili 2 numara hücumları ile İtalya'ya adeta kanat takıp uçurdu. 

Egonu'nun devrede olduğu dakikalarda biz ise tam tersi işlerle uğraştık. 

Parkede yok gibiydik; şaşırsak mı, üzülsek mi bilemedik. 

Açık farklı kaybettiğimiz birinci ve üçüncü setlerde (18-25 / 15-25) standartlarının çok altında istatistiklerle oynamaya mecbur bırakılmak, moral motivasyonumuzu da olumsuz etkilemişti.  

Manşeti unuttuk, blok tutamadık; 

Manşetlerden iyi top alamayan Cansu ve Elif bu zaaf içinde köşelerle ortayı bir türlü oyuna sokamadı. 

Fileye yakın atılan paslarda etkili atak edemeyen Ebrar, Hande, Vargas sık sık bloğa yakalanarak İtalya'nın çalışılmış tuzağına yem oluyorlardı. 

Ortayı ise hiç düşünemedik. 

Bu kaos oyununda Eda tek ayak üstü smaçlarda etkili olamazken, Zehra pasların kötülüğü nedeniyle ön ortadan plase atarak oynamaya çabaladı. 

İtalya Paola Egonu, Anna Danesi, Elena Pietrini ve Mryam Sylla'nın hücumlarıyla domine ettiği karşılaşmada 2-1 öne geçince umutlarımız tükenir gibi oldu sanki. 

Ama bu kötü gidişin bir şekilde geri dönüşü mutlaka olacaktı. 

Bir ülke ekran başında 'tam zamanı kızlar' diyerek papatya falı açarken, sayılar da birer birer geriye sayıyordu artık. 

Skor 14-18 olunca; umutla, tükenişin arafında dilek tutmalar başladı. 

Hırsı ve enerjisiyle hem tribünleri, hem de arkadaşlarını gaza getirmekten bıkmayan Ebrar'a, kendini hatırlayarak beşinci vitese takan Vargas eklenince bambaşka oynamaya başladık. 

Seti 25-23 kazanıp, skoru 2-2 yapınca; bu kez psikolojik çöküş yaşamanın sırası İtalya'ya gelmişti. 

Maçın psikolojik momentumu elimize geçince; karar setinde şahane bir Türkiye izledi voleybol severler. 

Vargas, Ebrar bombalıyor, Zehra ortada bloklarıyla duvar örüyordu. 

Egonu, Antropova'da fayda etmedi sonrasında İtalyanlara. 

Son Avrupa Şampiyonunu devirerek (15-6) kendimizi finale attık. 

Üst üste 13 maç kazanmak müthiş bir başarı hikayesi, tebrikler Sultanlar. 

Söylemeden geçemeyeceğim. 

Bu maç belki de turnuvadaki en kötü oyunumuzu oynadık. 

Çok inişli, çıkışlı grafikler çizdik; 

Ara ara her oyuncunun krize girerek maçtan koptuğu süreçler alışkın olmadığımız bir şeydi. 

Kenarda Santarelli'nin soğukkanlılığı kadar; inancımızla, saha içindeki takım dayanışması; bu maçı Türkiye'ye kazandırdı. 

Muhtemelen rakibimiz Sırbistan olacak. 

Finalde buna benzer bir türbülans yaşamamayı dilerim; 

Rakibin en büyük kozu; artık bizden birisi gibi olan Eczacıbaşılı pasör çaprazı Tijana Boskovic. 

Teknik kadro onu durdurabilmek için gereğini mutlaka yapacaktır. 

Sözün özü; yüzdük, yüzdük kuyruğuna geldik. 

FİVB Voleybol Kadınlar Milletler Ligi'nde yüzümüzü güldüren bu takıma; şimdi kazanacağı Avrupa şampiyonluğu çok daha fazla yakışacaktır. 

Bir dip not daha. 

Bu maçta 'ace' üzerinden sadece 3 sayı bulurken, İtalya toplam '8 ace' sayısını hanesine yazdırdı. 

Sultanlarda Melissa Vargas %44 hücumla ikisi 'ace' den 26 sayı, Ebrar Karakurt birisi 'ace' den 15 sayı, Zehra Güneş %64 ile 12 sayı, İlkin Aydın, Elif Şahin, Aslı Kalaç birer sayı ile maçı tamamladı. 

İtalya'da ise Marina Lubian 11, Anna Danesi 10, Elena Pietrini 17, Mriam Sylla 11, Paola Egonu ikisi ace olmak üzere 25 sayı ürettiler.